Gün Akarken
Gün akarken gökyüzünün damarlarında
Hep belli bir vakitte
İdrak dışı kalıyorum.
Ruhumun kaburgasının orta yerinde
Karmakarışık renkler boyanıyor
Konuşmayı unutmuş kalbim.
Bir arzunun sesi duyulmuyor
Ellerini düşünmek istediğimde.
Korkarım kalbim sonunda azad oldu.
Bu zehirli hürriyetidir aşkının.
Gökte uçarken de vurulur kuş.
Kanatları çivilenir göğe.
Kaybolmayan, kahreden bir sözle.
Ve ben eriyip gitmiş arzuların ardından
Boşluğun anlamsızlığı içinde
Senden bir kelam bile dilemeden
Her gün çivilenip duruyorum
Şu gökyüzüne
Evet hürüm
Ve diri.
Fakat geçmiş sürekli ölümü ve
Sebebini anlatıyor.
Yani aşkı ve seni
Fakat olsun, hürüm
Ölsem de diri.
Asel Lida
